Ήρωες και Θύματα

Πριν από λίγες μέρες δολοφονήθηκαν δύο μέλη τη Χρυσή Αυγής. Δεν έχω σκοπό να αναλύσω το πως και το γιατί αλλά προσωπικά δεν θεωρώ πως πρόκειται για μια πολιτική δολοφονία. Δηλαδή δεν βρίσκω καμία μα καμία ομοιότητα με τη δολοφονία Φύσσα, κατά το πρόσφατο παρελθόν ή κάποια άλλη γενικά.

Στο θέμα μας όμως. Μετά την δολοφονία έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια να μείνουν τα θύματα στην ιστορία ως ήρωες. Και σκέφτομαι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, τι στο καλό έκαναν και πρέπει να είναι ήρωες; Θύματα ναι, επέλεξαν να είναι μέλη μίας εγκληματικής οργάνωσης και δολοφονήθηκαν και κρίμα γιατί ήταν και νέα παιδιά. Αλλά μέχρι εκεί. Ήρωες δεν είναι. Και όσοι τους θεωρούν ήρωες να μας πουν, πως ορίζουν τον ήρωα;

Βλέπουμε γονείς που αντί να θρηνούν τα χαμένα τους παιδιά να έχουν καταντήσει τηλεοπτική μαϊντανοί. Και αφού δεν άφησαν κανάλι για κανάλι το έριξαν και στα social media.

Κι επειδή έχω σκοπό να πω κι άλλα, γιατί έχει αρχίσει πραγματικά να με ενοχλεί η νοημοσύνη του Έλληνα τηλεορασάκια.

Ηρωίδα η αστυνομικός που συνέλαβε τον Ρουπακιά. Πρωτοσέλιδα, φωτογραφίες, ένθετα, παράσημα… Μόνο εγώ πιστεύω ότι η κοπέλα δεν είναι ηρωίδα; Έπρεπε πρώτα να πεθάνει ένας άνθρωπος και μετά να επέμβει η αστυνομία; Χαρακτηριστική και η φράση «…ε όχι και μαχαίρι ρε παιδιά…». Δηλαδή χρυσαυγίτες δείρτε ελεύθερα απλά μην σφάξετε. Αυτή είναι θέση της αστυνομίας. Μόνο εγώ πιστεύω πως τα μέλη της ομάδας ΔΙΑΣ που ήταν παρόν στο περιστατικό πρέπει να δικαστούν κι αυτοί ως ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Φύσσα; Αν λοιπόν η ομάδα ΔΙΑΣ είναι ανίκανοι να κάνει την δουλειά της, γιατί κατά γενική ομολογία το μόνο που κάνουν είναι να πίνουν καφέ, να γυαλίζουν το ray-ban και να πουλάνε μούρη επειδή φοράνε στολή, καταπατώντας ταυτόχρονα αρκετούς νόμους του ΚΟΚ.

Κλείστε επιτέλους την τηλεόραση και ξεκινήστε να σκέφτεστε. Αποκτήστε κριτική σκέψη και πλέον ότι ακούτε να το φιλτράρετε δύο και τρεις φορές για να καταλάβετε επιτέλους τι θέλουν να σας περάσουν. Ας βάλουμε τέλος στα φερέφωνα.