Δημοτικές εκλογές, αλλαγή τώρα.

Λιγότερο από δύο μήνες έμειναν μέχρι την διεξαγωγή των δημοτικών εκλογών. Ήδη τα επιτελεία έχουν λάβει θέσεις μάχης, υποψήφιοι ανακοινώνονται και η μάχη για το ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις καλά κρατεί.

Δυστυχώς όμως ακόμα οι περισσότεροι δεν έχουν δώσει ουσιαστικές απαντήσεις για το πως θα διοικήσει σε περίπτωση που εκλεγεί, το σχέδιο που θα ακολουθήσει προκειμένου να βγει ο εκάστοτε δήμος από το αδιέξοδο που τον έχουν οδηγήσει επιλογές της κεντρικής πολιτικής σκηνής της χώρας.

Αρκετοί δημότες είναι ευχαριστημένοι αν οι υπάλληλοι του δήμου μαζεύουν τα σκουπίδια, αν καθαρίζουν τους δρόμους. Αυτά και μόνο γι αρκετούς φαντάζουν αρκετά προκειμένου να χαρακτηρίσουν κάποιον επιτυχημένο δήμαρχο.

Οι καιροί όμως άλλαξαν και η τοπική αυτοδιοίκηση καλείται επιτέλους να παίξει τον ρόλο που της αρμόζει. Όπως διατύπωσα και παραπάνω η τοπική αυτοδιοίκηση πλέον είναι αναγκασμένη να προσαρμόζεται στις επιταγές της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Δεν είναι τυχαίο πως πλέον κανένας συνδυασμός δεν αναζητά το χρίσμα των κομμάτων της κυβέρνησης, με κάποιες εξαιρέσεις σε κάποιους Δήμους για την Νέα Δημοκρατία . Δεν είναι τυχαίο πως η Νέα Δημοκρατία, η οποία διατυμπάνιζε πριν από λίγους μήνες πως δεν δίνει κανένα χρίσμα παρά μόνο σε σημαίνοντα πρόσωπα της εκάστοτε περιοχής, τώρα να προσπαθεί για επικοινωνιακούς καθαρά λόγους, καθώς δεν είναι δυνατόν να ανακοινώνει υποψηφίους κάθε κόμμα εκτός του κυβερνητικού, να κερδίσει τις εντυπώσεις, με πρόσωπα όμως που κουράζουν, που έχουν εκτεθεί ήδη και έχουν αξιολογηθεί, θετικά ή αρνητικά.

Από την άλλη η “λύση” που προσφέρουν τα “ανεξάρτητα” σχήματα τα οποία όμως στελεχώνονται από άτομα με συγκεκριμένες πολιτικές και κομματικές εξαρτήσεις δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρή πρόταση για την διοίκηση κάποιου δήμου αφού τα προβλήματα που καλείται να αντιμετώπιση η τοπική αυτοδιοίκηση μόνο ανεξάρτητα πολιτικών δεν είναι.

Ειδικά για την πόλη μας, δεν έχουμε ανάγκη από άτομα που απλά να λένε χρόνια πολλά στην ονομαστική εορτή του κάθε πολίτη. Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τα ίδια άτομα που τόσα χρόνια διοίκησαν και έφεραν το Δήμο Κορυδαλλού στην κατάσταση που είναι. Χορτάσαμε από άτομα που τη μία μέρα συμφωνούν να είναι κεντρικό εργοτάξιο η Πλατεία Ελευθερίας και την άλλη στιγμή κάνουν αγώνα για να μην συμβεί αυτό. Δεν χρειαζόμαστε άτομα που έχουν μετατρέψει τους υπαλλήλους και τις υπηρεσίες του Δήμου σε προσωπικά “άρματα” για την διαφήμισή τους. Που είναι συνένοχοι στην ομηρία πάνω από 11.000 συνανθρώπων μας, και αντί να δώσουν αγώνα να γίνει μόνιμη η πρόσληψη τους, αφού καλύπτουν πάγιες θέσεις (όπως η καθαριότητα), φροντίζουν απλά να κρατάνε χαμηλά τα ποσοστά της ανεργίας προκειμένου να βγαίνουν τα νούμερα στους κυβερνώντες.

Το ζήτημα λοιπόν είναι να υπάρξουν πρόσωπα με νέες ιδέες, με προοπτική για τον Δήμο μας, με πρόταση για την ορθή διοίκηση του Δήμου. Που έχουν την θέληση να στηρίξουν τον πολίτη του Κορυδαλλού και πάνω απ' όλα να μπορέσουν να φτιάξουν ένα νέο μέλλον στην πόλη. Μοναδική επιλογή προκειμένου να μην ζήσουμε μία από τα ίδια είναι η ανάδειξη του “Πάμε Αλλιώς” σε πρώτη δύναμη στις επικείμενες εκλογές και να στηρίξουν όλοι οι δημότες την αλλαγή που θα επέλθει στο Δήμο με δήμαρχο τη Καίτη Κυλάκου.

Όχι άλλα συνθήματα

Ποτέ δεν στήριξα τις πλατείες. Μπορεί να ακούγεται άσχημο, αλλά είναι αλήθεια. Ήμουν κατά τις πλατείας καθώς δεν πίστευα ότι μπορεί να οδηγήσει πουθενά μία διαδικασία "σούπας", χωρίς σαφή πολιτικά κριτήρια και με μόνο οδηγό τα συνθήματα.

Στην χώρα μας δυστυχώς έχουμε μπερδέψει τις έννοιες, όχι μόνο όσο αφορά την πολιτική, αλλά γενικότερα, χαρακτηριστικό παράδειγμα η παίδευση. Έτσι λοιπόν έχουμε μπερδέψει και την πολιτικοποίηση με την κομματικοποίηση. Αρκετοί λοιπόν δηλώνουν πολιτικά ανεξάρτητοι, ενώ κάτι τέτοιο δεν υφίσταται.

Πίσω στις πλατείες λοιπόν. Ναι, ξεκίνησε αυθόρμητα, προσπάθησαν όσοι έλαβαν μέρος να μην επηρεαστούν από κόμματα όπως λένε, αλλά τελικά ποιος ήταν ο στόχος τους; Και σε περίπτωση που το κατάφερναν ποια θα ήταν η επόμενη μέρα; Αν δηλαδή το ΚΚΕ τότε δεν περιφρουρούσε την Βουλή ποια θα ήταν η εξέλιξη;

Ας δούμε λοιπόν τι γίνεται τώρα σε μία χώρα, λίγο πιο πάνω από εμάς, που έγινε κάτι παρόμοιο και τελικά η πλατεία επικράτησε.

Στην Ουκρανία λοιπόν, υπήρχε λαϊκή εξέγερση η οποία τελικά επικράτησε έναντι της κυβέρνησης. Ποιο είναι το αποτέλεσμα όμως; Βλέπουμε ακροδεξιά στοιχεία ν' αλωνίζουν και να κάνουν την χώρα άνω κάτω, να σφάζουν, να δέρνουν, να κάνουν ότι θέλουν. Μέχρι τον ναζισμό επέτρεψαν. Και από την άλλη υπάρχουν και τα δημοκρατικά στοιχεία τα οποία προσπαθούν να κυβερνήσουν την Ουκρανία και να την βγάλουν από το αδιέξοδο. Πως γίνεται λοιπον οι ετερόκλητες αυτές πολιτικές ιδεολογίες να συνεργαστούν υπέρ της χώρας τους μόνο με το σύνθημα ενάντια στη Ρωσία;

Και στην Ελλάδα το μόνο σύνθημα ήταν έξοδος από το μνημόνιο. Τι είναι το μνημόνιο πραγματικά όμως; Είναι πολιτική επιλογή, οπότε πολιτική πρέπει να είναι και η απάντηση, όχι ανεξάρτητη, έξω από κόμματα ναι, έξω από πολιτικές κατευθύνσεις όχι.

Το μνημόνιο είναι καθαρά οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν για να σωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, για να μπορέσει ο καπιταλισμός να επιβιώσει. Άρα η όποια απάντηση δοθεί δεν γίνεται να είναι χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά. 

Κομματικά ακηδεμόνευτα κινήματα υπήρξαν βέβαια, τα οποία σαφώς και κατάφεραν να δώσουν το στίγμα τους στην ιστορία. Γκάντι, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τα πρώτα παραδείγματα που μπορεί κάποιος να δώσει.

Το πρώτο δίδαγμα που μας προσφέρει λοιπόν η Ουκρανία είναι πως η πολιτική δεν είναι και δεν πρέπει να είναι έξω από την ζωή μας. Να μην μπερδεύουμε έννοιες όπως πολιτικοποίηση και κομματικοποίηση. Κάθε μας επιλογή είναι πολιτική, και η αποχή ακόμα. Μην ξεχνάμε άλλωστε τι είχε πει κι ο Μπρεχτ: 

"Ο χειρότερος αναλφάβητος είναι ο πολιτικά αναλφάβητος. Δεν ακούει τίποτε, δεν βλέπει τίποτε, δεν συμμετέχει στην πολιτική ζωή. Μοιάζει σαν να μην γνωρίζει ότι το κόστος ζωής, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα εξαρτώνται από πολιτικές αποφάσεις. Ακόμα χειρότερα περηφανεύεται για την πολιτική του άγνοια, φουσκώνει το στήθος του και δηλώνει πως μισεί την πολιτική. Δεν γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως εξαιτίας της αποχής του από την πολιτική υπάρχει η πορνεία, το εγκαταλελειμμένο παιδί, ο ληστής και ακόμα χειρότερα, οι διεφθαρμένοι κυβερνήτες, οι λακέδες των διεθνών εταιρειών που μας εκμεταλλεύονται." "

Πέντε χρόνια μετά και τίποτα δεν άλλαξε...

Πέντε χρόνια περάσαν από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό. Πέντε χρόνια πριν η νεολαία ήταν για αρκετές μέρες στους δρόμους, όλοι τους καταλάβαιναν και τους δικαιολογούσαν (μετά βέβαια φρόντισαν να υπογράψουν την αιώνια καταδίκη της). Το κυριότερο για εμένα είναι τα πόσα ακούσαμε τότε για την ελλιπέστατη εκπαίδευση της ελληνικής αστυνομίας και το γεγονός πως πλέον όλα θα άλλαζαν, και ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής αστυνομίας ήταν προ των πυλών.

Πέντε χρόνια μετά λοιπόν, αναρωτιέμαι τι έχει γίνει; Έχει αλλάξει τίποτα; Υπάρχει έστω κι ένας Κορκονέας εκεί έξω οπλισμένος με αποστολή να με "προστατεύει"; 

Το μόνο που βλέπω εγώ πάντως είναι μερικά παιδάκια με στολή, τα οποία έχουν ένα θέμα με το τι σημαίνει να έχεις εξουσία. Μου θυμίζουν λίγο τον αστυνομικό Eric Cartman. 

Μηδενική εκπαίδευση με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Μηδενικός έλεγχος από αρμόδιες αρχές. Η ελληνική αστυνομία εύκολα πουλάει μούρη στα Εξάρχεια αλλά λίγα μέτρα πιο κάτω στην Ομόνοια κάνει την πάπια. Κυνηγάει και βγάζει στο διαδίκτυο το πρόσωπο του αναρχικού που συνέλαβε, αφού πρώτα περάσει από photoshop την φωτογραφία του, αλλά δεν μπορεί να συλλάβει τον έμπορο ναρκωτικών. Μπορεί να πέσει με τα μούτρα στο κυνήγι για έναν πιτσιρικά που παραβίασε το κόκκινο ή δεν σταμάτησε στον έλεγχο όταν του έκαναν σήμα (ή ακόμα και να τον σκοτώσουν για τον ίδιο ακριβώς λόγο) αλλά δεν μπορεί να σταματήσει 20-30 φασίστες που την έχουν πέσει σ' ένα άτομο και παρά μόνο όταν δολοφονηθεί ο ένας θα πάει η αστυνομία να πει "ε ρε παιδιά, όχι και μαχαίρι". Και φυσικά μην αναφέρει την άψογη συνεργασία της με τα "καλά παιδιά" της Χρυσής Αυγής.

Σίγουρα δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί έτσι, αλλά όσο δεν κάνετε εσείς πρώτοι κάτι μέσα στον χώρο εργασίας σας, δεν πρόκειται ν' αλλάξει κάτι και θα σας παίρνει και εσάς η μπάλα. Το να είσαι μέλος της ελληνικής αστυνομίας δεν σου προσφέρει μόνο εξουσία αλλά και ευθύνες, στις οποίες για να ανταπεξέλθεις θα πρέπει να είσαι άρτια εκπαιδευμένος και να ζητάς κι εσύ την συνεχή σου εκπαίδευση. Όχι μόνο γιατί δεν σας έχουν αλεξίσφαιρα γιλέκα, αλλά και τι ψυχολογικά τεστ σας κάνουν, ποιοι τα περνάνε και πως, περαιτέρω μαθήματα όπως κοινωνιολογία για να καταλάβει ο αστυνομικός σε τι περιβάλλον εργάζεται. 

Μέχρι να γίνουν λοιπόν πραγματικά μεγάλες αλλαγές στην Ελληνική Αστυνομία, να καταφέρει η ίδια να καθαρίσει τ' όνομά της από δολοφονίες πολιτών, και δεν είναι λίγες, από τους γελοίους τύπους με στολή που προσπαθούν να ξεφτιλίσουν συνανθρώπους μας για να καλύψουν το κενό στο κεφάλι τους, από τα καθάρματα που βασανίζουν κόσμο στα αστυνομικά τμήματα ή στο δρόμο (όλοι θυμόμαστε νομίζω την ζαρντινιέρα που σηκώθηκε και βάρεσε Κύπριο φοιτητή), μην περιμένετε να αλλάξει γνώμη ο απλός πολίτης. Μπάτσοι θα είσαστε γι' αυτόν. 

Μέσα Απάνθρωπων Συγκοινωνιών

Πριν από λίγους μήνες ένα παιδί 18 χρόνων πέθανε ύστερα από συμπλοκή με ελεγκτή του ΟΑΣΑ καθότι δεν είχε επικυρωμένο εισιτήριο.  Τότε είχα αναφερθεί στο κοινωνικό κομμάτι του συμβάντος. Σήμερα και ύστερα από αγανάκτηση καθότι κινούμε στην πρωτεύουσα χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τα μέσα μαζικής μεταφοράς αποφάσισα να γράψω και για το πρακτικό κομμάτι του θέματος.

Και για να προλάβω τον οποιοδήποτε να δηλώσω εξαρχής πως ποτέ δεν έχω μπει στην Αθήνα σε λεωφορείο ή μέτρο χωρίς επικυρωμένο εισιτήριο και πως του τελευταίους μήνες αγοράζω κάρτα απεριορίστων διαδρομών.

Από σήμερα αποφάσισα να βαφτίσω τα ΜΜΜ σε ΜΑΜ (Μέσα Απάνθρωπης Μεταφοράς). Ο λόγος απλώς, μπορεί όποιος θέλει να περιμένει από τη στάση του μετρό στο Αιγάλεω να πάρει λεωφορεία όπως το 820 (Μετρό - Κερατσίνι) ή 750 (Νίκαια – Αττικό Νοσοκομείο) αλλά και αρκετά άλλα.

Τα λεωφορεία αυτά συνδέουν περιοχές των νοτιο-δυτικών προαστίων της πρωτεύουσας με μία πληθώρα οργανισμούς και υπηρεσίες. Νοσοκομεία (Κρατικό Νίκαιας, Αττικό), εφορεία Νίκαιας, Γυμναστήριο Πλάτων, Μετρό, ΟΑΕΔ είναι μερικές απ’ αυτές. Οπότε όπως είναι λογικό, περίμενε κανείς να υπάρχουν τακτικά δρομολόγια και λεωφορεία ανάλογα με το πλήθος του κόσμου που μεταφέρουν.

Αντ’ αυτού τα δρομολόγια είναι σπάνια και τα λεωφορεία όσο πιο μικρά γίνεται με αποτέλεσμα η μεταφορά να γίνεται εις βάρος του επιβάτη. Αυτά που βλέπω κάθε φόρα που χρησιμοποιώ κάποιο απ’ αυτά τα δρομολόγια, μου θυμίζει μία παλιά διαφήμιση όπου κάπου στη Λατινική Αμερική, αν δεν κάνω λάθος, οι άνθρωποι στοιβαζόντουσαν μαζί με κότες, όπου υπήρχε ελεύθερος χώρος στο λεωφορείο, ακόμα και στην οροφή του.

Βέβαια στην Ελλάδα δεν έχω δει ακόμα επιβάτη στην οροφή λεωφορείου αλλά δεν πιστεύω πως αργεί ακόμα κι αυτή η στιγμή.

Και επειδή σα να πλατειάζω λίγο και θα μου πεις και που κολλάει ο θάνατος του πιτσιρικά; Ρε καλά έκανε και δεν έκοψε το εισιτήριο. Να πληρώσεις ποια υπηρεσία ακριβώς; Την σαρδελοποίηση; Την μισάωρη αναμονή (στη καλύτερη των περιπτώσεων σε κάποια δρομολόγια).  Αλλά μήπως περιμένουμε κάτι καλύτερο όταν άνθρωποι σαν τον Άδωνη, έχουν δηλώσει για τα ΜΑΜ αυτά:

Χωρίς βέβαια να τον εγκαλέσει ο εκάστοτε αρμόδιος υπουργός  ή να τον βάλει ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός στη θέση του με όλες τις μπούρδες που κάθετε και αραδιάζει σε καθημερινή βάση. Ας κόψουν λοιπόν τα αυτοκίνητα των βο(υ)λευτών και ας τα δώσουν τα χρήματα για να γίνει κανά δρομολόγιο παραπάνω, να βοηθηθεί και ο κοσμάκης, και πάνω απ' όλα να δείξει ο ΟΑΣΑ ότι σέβεται τον πελάτη του.

Άρα λοιπόν αγαπητοί συμπολίτες, τέρμα… Δεν πληρώνουμε για να ξεφτιλιζόμαστε. 

Διαχωρισμός εκκλησίας κράτους

Πριν από λίγες μέρες ενημερωθήκαμε όλοι πως η κυβέρνηση διατίθεται να προχωρήσει σε ψήφιση νομοσχεδίου, στο οποίο θα επιτρέπει σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια να υπογράφουν σύμφωνο συμβίωσης και να έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με τα παντρεμένα ζευγάρια, απέναντι στο κράτος.

Προσωπικά με ξάφνιασε αυτή η είδηση και δεν πίστευα ποτέ πως θα προχωρήσει το θέμα. Και έτσι κι έγινε.

Άμεση ήταν η απάντηση του παπά φωτεινού παντογνώστη, κ. Σεραφείμ, ο οποίος προέταξε την διδασκαλία του χριστιανισμού και απαγόρευσε στους βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ του νομοσχεδίου αυτού, καθώς θα τους περίμενε αφορισμός.

Οι σκέψεις που πέρασαν όχι μόνο από το μυαλό μου αλλά και από πολλών ήταν αρκετές. Η πιο απλή, τι λέει ο παπάς, ή που είπε ο Χριστός κατά των ομοφυλόφιλων ή για να το χοντρύνουμε και λίγο, πόσες εντελές καταπατούν οι παπάδες;

Το θέμα που πρέπει να μας προβληματίζει όμως είναι άλλο. Δεν θέλω να ασχοληθώ με το αυτονόητο, δηλαδή πως ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να επιλέξει με ποιον θα περάσει τη ζωή του χωρίς να έχει ανάγκη την έγκριση ενός παπά, δημάρχου ή πρωθυπουργού. Και πως από την στιγμή που βάση του Συντάγματος (ό,τι έχει απομείνει και απ’ αυτό)όλοι οι πολίτες είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο, έτσι θα έπρεπε να υπάρχει νομική δικλείδα ώστε ομοφυλόφιλα ζευγάρια να έχουν ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος με τα ετεροφυλόφιλα.

Αυτό λοιπόν που με προβλημάτισε εμένα είναι η ευκολία με την οποία το 2013 ένας παπάς καταφέρνει να επηρεάσει την κυβέρνηση. Απεργίες, αυτοκτονίες, συσσίτια δεν έχουν καταφέρει να πείσουν την κυβέρνηση ότι κάτι κάνει λάθος. Άλλα ο αφορισμός του παπά αμέσως τους έπεισε. Η εξάρτηση του πολιτικού συστήματος από το εκκλησιαστικό σύστημα είναι πλέον κάτι παραπάνω από ορατή. Μετά την μεταπωλήσεις και τις «αποζημιώσεις» εκατομμυρίων για να έχουν κάποιοι την ευχή της Παναγίας και κάποιοι άλλοι την λίμνη Βιστωνίδα κάποιοι μυαλό δεν έβαλαν.

Το ελληνικό κράτος όμως έχει και μία ποινή καθώς πρέπει πληρώνει κάθε μήνα κάποιο πρόστιμο αφού αθετεί διεθνείς συμβάσεις, τις οποίες έχει υπογράψει. Εκεί μπορεί να φανεί αφερέγγυο για την χάρη του παπά και των ψήφων που κατευθύνει. Ας πληρώνει λοιπόν και το πρόστιμο η εκκλησία κι όχι το ελληνικό δημόσιο.

Η ανάγκη διαχωρισμού εκκλησίας – κράτους σήμερα είναι ακόμα πιο επιτακτική. Η βυζαντινή αυτοκρατορία δεν υφίσταται πλέον, ο μεσαίωνας έληξε, η ιερά εξέταση έχει περάσει κι αυτή στην ιστορία. Η εκκλησία πλέον διαβάζει αντί να στέκεται αλληλέγγυα στον ελληνικό λαό, και πλέον η εκκλησιαστική περιούσια είναι αρκετά μεγάλη για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της μόνη της.

Δεν έχουμε ανάγκη άλλους σωτήρες-Χριστόδουλους ή  Σεραφείμ. Κουράσατε και δεν πείθεται πλέον. Φαίνεται και κάθε Κυριακή άλλωστε.

Υ.Γ. Μήπως να βάζατε την παρακάτω εικόνα στους ναούς σας;

H Αριστερά στους Δήμους

Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα πολιτική εκδήλωση διοργανώνει ο συνδυασμός "Πάμε Αλλιώς" την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου, στις 19:00 στο Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού. 

Στην εκδήλωση θα παραβρεθούν ως ομιλητές δήμαρχοι του Λεκανοπεδίου και όχι μόνο, καθώς και η υποψήφια δήμαρχος Κορυδαλλού με το Πάμε Αλλιώς κα. Καίτη Κυλάκου.

Επιλεκτική Δημοκρατία

Και ξαφνικά όλοι έμειναν εμβρόντητοι γιατί ένας "καλλιτέχνης" δήλωσε φαν της Χρυσής Αυγής και του Παπαδόπουλου. Λες και είναι ο πρώτος; Όταν έκαναν παρόμοιες δηλώσεις Ρουβάς, Πλούταρχος και πόσοι άλλοι (αναλυτικά εδώ http://kourdistoportocali.com/post/23846/idoy-pio-egxwrioi-celebrities-kai-dhmosiografoi-ths-symforas-yposthriksan-dhmosia-thn-xrysh-aygh) δεν είδαμε τόση ανάλυση.

Η αλήθεια είναι πως ο Νότης κατάφερε να ξανασυζητηθεί τ' όνομά του μετά από πολύ καιρό. Κατάφερε όμως να βγάλει και στην επιφάνεια ένα πιο σημαντικό ζήτημα το οποίο το έχουμε προσπεράσει λίγο και δεν το συζητάμε αναλυτικά. Ακούω αρκετούς να λένε "δημοκρατία έχουμε, μπορεί όποιος θέλει να λέει ελεύθερα τη γνώμη του". 

Προσωπικά η άποψη αυτή δεν ξέρω αν με αφήνει παγερά αδιάφορο ή αν την βλέπω ως ένα ακόμα κρύο ανέκδοτο. 

Από που κι ως που μπορούμε να εκφραζόμαστε υπέρ μιας εγκληματικής οργάνωσης; Να βάλουμε και τον Παλαιοκώστα να κυβερνήσει, αυτός σίγουρα έχει φερθεί πιο τίμια και από ΧΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και όλους τους πολιτικούς.

Από που κι ως που μπορούμε να λέμε ότι ο Παπαδόπουλος δεν έκανε κακό στην Ελλάδα και έκανε μόνο έργα; Πήγαινε πες τα αυτά σε όσους γέμισαν τα ξερονήσια επειδή απλά δεν ήταν σύμφωνοι με την χούντα των συνταγματαρχών; Τότε ο δημοκράτης δεν μπορούσε να μιλήσει οπότε κι εσύ τώρα φασιστάκο σκάσε και μη μιλάς. Και δεν είναι θέμα εκδίκησης, αλλά προστασίας του πολιτεύματος.

Από την άλλη αν δηλώνεις υπέρ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή ακόμα και αναρχικός έχεις την ίδια αντιμετώπιση από την πολιτεία με τον χρυσαυγίτη; 

Είδαμε πως αντιμετωπίστηκαν οι ληστές στη Κοζάνη, και όλα αυτά για μία ληστεία τράπεζας. Ενώ οι δολοφόνοι, μπράβοι της Χρυσής Αυγής; 

Τότε που πήγε δημοκρατικό αίσθημα όλων; Ή όταν πρόκειται για αναρχικούς δεν υπάρχει πρόβλημα ας φάνε καμιά φάπα, ας τους κάνουμε και κάνα photoshop στις φωτογραφίες για να μην φανεί το ξύλο που έφαγαν, αρκεί να μην πειράξουμε το περιβάλλον του Πρωθυπουργού; 

Εγώ πάντως σ' ένα πράγμα καταλήγω. Στην Ελλάδα βαφτίζουμε καλλιτέχνη και τον κάθε τελευταίο, του δίνουμε αξία, βαρύτητα στο λόγο του και πως εν τέλει όντως το lifestyle είναι μαγικό.